آشنایی با بیماری آنگارا

سندرم آب آوردگی پریکارد و هپاتیت را آنگارا  (HHS) می‌نامند که یک بیماری عفونی و مسری است که از علائم مشخصه آن درصد ابتلا و درصد تلفات بالا است. مایعات پریکارد افزایش یافته و هپاتیت با کانون‌های نکروزی زیادی دیده می شود.

علت اختصاصی این سندرم، آدنوویروس گروه یک می‌باشد.

بعضی از عوامل و شرایط فارم باعث افزایش شدت بیماری می‌شوند. امکان تداخل این بیماری با بیماری‌های ضعیف کننده سیستم ایمنی مانند گامبورو،  مارک و کم خونی عفونی جوجه ها تأیید نشده است ولی اعتقاد بر این است که اثر این بیماری‌ها در بروز بیماری آنگارا مهم می‌باشد.

دلیل بیماری آنگارا

در ابتدا علت بیماری (HHS) به یک مسمومیت و یا اختلال تغذیه ای نسبت داده می‌شد. از طریق تزریق کبد هموژن شده طیور آلوده به جوجه‌های گوشتی ثابت شد که علت بیماری یک عامل عفونی است.

میزبانهای آزمایشگاهی و طبیعی

جوجه‌های نابالغ میزبان‌های طبیعی آنگارا هستند. بیماری (HHS) بیشتر در سنین بین ۳ تا ۵ هفتگی در جوجه‌های گوشتی مشاهده می‌شود.

راه‌های انتقال بیماری

عامل بیماری (HHS) که مورد بحث می‌باشد آدنوویروس گروه یک است و انتقال آن، هم عمودی و هم افقی است. آدنوویروس در گله‌های مادر تا زمان بلوغ باقی می‌ماند و در اثر ضعف سیستم ایمنی و یا استرس دفع می‌گردد. جوجه هایی که از گله‌های مادر آلوده تولید می‌شوند بعد از ۳ هفتگی ممکن است ویروس را تا ۱۴ هفته دفع کنند.

انتقال افقی ویروس در گله ‌هایی که چند سنی هستند و در گله‌هایی که مسائل بهداشتی را رعایت نمی‌کنند رخ می‌دهد. تکثیر ویروس در دستگاه گوارش انجام می‌شود. آلودگی مدفوعی لباس، کفش و وسائل (از قبیل ظروف و وسائل نقلیه) ممکن است باعث انتقال عامل بیماری شوند.

واکسنهایی که از جنین های آلوده تهیه می شود ممکن است منشاء آلودگی باشد. ورود واکسیناتورها به فارم‌ها، گله‌ها را به شیوع بیماری حساس می‌نماید. میزان آلودگی از طریق تزریقات زیر جلدی و یا داخل عضله برابر با آلودگی طیبعی از طریق هوا، آب و یا مدفوع می‌باشد.

علائم، درصد ابتلا و درصد تلفات

معمولا دوره عفونت بین ۹ تا ۱۴ روز است، درصد ابتلا ۱۰ تا ۳۰ درصد بوده و روزانه ۳ تا ۵ درصد تلفات وجود دارد. گله هایی که بیماری HHS را نشان می‌دهند، دارای علایم کلینیکی اختصاصی نیستند.

شروع ناگهانی تلفات، بی حالی، ازدحام کردن، پرهای ژولیده و زرد و ریزش موکوئید از علائم مشخصه آن است. در طیور مبتلا میزان هموگلوبین و PCV و اریتروسیت‌ها و مجموعه لوکوسیت‌ها کاهش پیدا می‌کند.

در اثر استرس و عفونت‌های ویروسی لنفوسیت‌ها کاهش و هتروفیل‌ها افزایش پیدا می‌کنند. در طیور بیمار به دلیل تخریب کبد پروتئین خون و آلبومین کاهش پیدا می‌کند، این مسئله احتمالا دلیل افزایش هیدروپریکاردیوم می‌باشد. مهمترین ضایعه پس از مرگ که بر روی لاشه دیده می‌شود وجود بیش از ۱۰ سی سی محلول ترانسودای شفاف در کیسه اطراف قلب می‌باشد. در لاشه پر خونی عمومی و ادم ریه وجود دارد. کبد و کلیه ها بزرگ و رنگ پریده و ترد و شکننده می گردند.

تشخیص بیماری آنگارا

آب آوردگی پریکارد همراه با گنجیدگی‌های بازوفیلیک داخل هسته ای سلول‌های کبد دال بر وجود بیماری HHS است. تشخیص قطعی براساس جدا سازی آدنو ویروس از سلول‌های کبد جنین جوجه‌های آلوده می باشد.

درمان

درمان اختصاصی برای این بیماری وجود ندارد.

چند سنی بودن گله، فروش پرندگان زنده، انتقال غذا بوسیله کیسه‌ها و افرادی که پرندگان اهلی نگه داری می‌کنند می‌توانند از عوامل شیوع بیماری آنگارا محسوب شوند. گله‌های مادر باید بوسیله رعایت شرایط بهداشتی مناسب از عفونت محافظت شوند. فاصله فارم‌های صنعتی از یکدیگر باید حداقل ۲ کیلومترباشد وازسیستم ALL IN- ALL OUT در پرورش استفاده شود تا ازآلودگی فارم‌های سالم جلوگیری بعمل آید.

مواد غذایی باید بصورت عمده نگهداری شوند و قبل از ورود آن به فارم هیچکس نباید با مواد غذایی تماس داشته باشد. در گله‌های مادر و جوجه‌های آن از واکسن زنده استفاده می‌شود. واکسن‌ها می‌بایست بر اساس استانداردهای بین المللی تولید گردند و باید عاری از عوامل پاتوژن از قبیل آدنوویروس‌ها و ویروس کم خونی عفونی طیور باشد.

در مناطقی که بیماری HHS اندمیک می‌باشد ضروری است گله‌ها را در برابر آدنوویروس اولیه که مسئول ایجاد این بیماری است محافظت کرد. در جوجه‌هایی که واکسن دریافت نکرده اند تلفات به ۸۰ درصد می‌رسد. در همه جوجه‌هایی که واکسینه شده اند آنتی بادی بوسیله مهار ایمینوفلورسانس مشخص می‌گردد. پس از واکسیناسیون جوجه‌ها علیه بیماری HHS پاسخ ایمنی مناسبی ایجاد می‌شود و زمانی که گله با عامل بیماری برخورد می‌کند جوجه‌ها زنده می‌مانند.